Hoe donker het ook lijkt, er zijn altijd lichtpuntjes
Schijndel - Ik start mijn ochtenden sinds het begin van de lockdown steeds hetzelfde. Het is wat saai en eentonig maar het biedt mij de structuur en regelmaat nu we niet meer heel vroeg op hoeven voor werk of de school van de kids. Ik zet een kopje thee en pak mijn telefoon erbij om de nieuws app te bekijken. Soms krijg ik daar al snel spijt van. Ik ben vast niet de enige die een beetje neerslachtig wordt van het woord lockdown. Ik word droevig van het niet kunnen afspreken, het langzaam afbrokkelen van je sociale leven, digitaal is echt niet hetzelfde. Menig Brabander heeft dan nog eens extra last van een triest gevoel nu carnaval nadert en door die gezelligheid echt een streep moet. We zijn er allemaal klaar mee, niemand vindt deze lockdown en de avondklok fijn. Tot nu toe kon ik nog wel de lichtpuntjes zien, kon ik nog wel mijn energie halen uit de wandelingetjes in de bossen, de challenges waarbij mensen opgeroepen worden om gekke dingen te doen en juichen over het feit dat Teun zijn bord in de vaatwasser heeft gezegd in plaats van bovenop op het aanrecht.
De nieuwsberichten van de afgelopen dagen maken mij echter nog somberder dan eerst. Vernielingen en geweld tegen hulpverleners. Politie die in zulke grote getalen de straat op moet om relschoppers, waag het eens om ze demonstranten te noemen, en groepen die zich agressief opstellen bij ziekenhuizen tegen te houden. Is de pandemie van haat en onwetendheid een grotere bedreiging dan Covid-19 aan het worden?
Gelukkig zijn heel veel mensen het met mij eens dat dit niet kan, getuige ook bijvoorbeeld de veel gebruikte kaders om profielfoto’s op Facebook waarmee mensen een tegengeluid laten horen. Ik wil geen energie steken in het me druk maken over een stel idioten dat zich verbaal niet voldoende kan uiten en daarvoor geweld nodig acht. Ik vertrouw op onze hulpverleners en handhavers. Ik wil weer gaan genieten van de klein dingen.
Tussen de regenbuien geniet ik van de droge momenten. Heerlijk weer om straks even naar buiten te gaan. Het aanrechtblad recht boven de vaatwasser is leeg. De wasmachine draait en ik heb deze zelf niet eens aangezet. De slippers van Teun, waar ik al vier keer over gevallen ben, staan netjes aan de kant. De juf geeft uitleg aan kleine Kleun en ik drink mijn thee eindelijk weer eens warm. Hier probeer ik dus even intens van te genieten en dank in mijn hoofd alle hulpverleners en handhavers die vanavond weer de straat op moeten omdat er mensen zijn die vergeten dat gezondheid het allerbelangrijkste is.
Liefs, Pleun
 |
