Schijndel - Begin 2024 is gemeente Meierijstad gestart met het plaatsen van woonunits aan de Bremweg, speciaal ingericht voor de opvang van mensen die moesten vluchten uit Oekraïne. Aan het eind van dat jaar namen de eerste vluchtelingen hun intrek aan de Bremweg. In totaal zijn er 97 wooneenheden beschikbaar, variërend van één- tot zespersoons, die inmiddels onderdak bieden aan bijna 280 bewoners, waaronder zo’n 100 kinderen onder de 18 jaar. In een nieuwe reeks artikelen laten we een aantal bewoners aan het woord. Wat hebben zij meegemaakt? Hoe bouwen zij hier aan een nieuw bestaan? We beginnen de serie met Artem (22) uit Charkiv, die nu in Schijndel woont en zijn indrukwekkende verhaal met ons deelt. Artem: "Ik wil bijdragen aan een wereld met meer glimlachen dan tranen" Lees het verhaal van Artem onder 'lees meer'.
Het verhaal van Artem uit Charkiv, nu woonachtig in Schijndel
Hallo, mijn naam is Artem. Ik kom uit Charkiv, een stad in het noordoosten van Oekraïne. Voor de oorlog woonde ik daar samen met mijn ouders en onze hond. Ik zat op een juridisch lyceum en was net begonnen aan mijn eerste studiejaar aan een technische universiteit binnen de EU. Mijn leven zag eruit zoals dat van veel studenten: studeren, sporten, muziek maken. Studeren was zelfs mijn grootste hobby — het vulde bijna al mijn tijd.
“We moeten hier weg. En snel ook!”
Op 24 februari 2022 werd ik rond vier uur ’s ochtends wakker van een enorme knal. Het was niet zomaar een hard geluid — het leek wel door mijn hoofd te snijden. Flitsen verlichtten de kamer, ik hoefde het licht niet eens aan te doen. Ik was net thuisgekomen om mijn familie te vertellen dat ik al mijn tentamens met goede cijfers had afgesloten. Ik wilde dat met trots delen. Maar die ochtend was alles behalve feestelijk. Heel Charkiv was op hetzelfde moment wakker. Ik keek op mijn telefoon — iedereen begreep meteen wat er aan de hand was.
Ik liep naar de keuken, zette koffie en ging het balkon op. In de lucht zag ik flitsen, steeds opnieuw. Mijn nieuwsgierigheid nam de overhand — en toen zag ik een raket recht over ons huis vliegen. De explosie was zo krachtig dat ik even helemaal niets meer hoorde. Dat was het moment waarop ik wist: we moeten hier weg. En snel ook.
De keuze om te vertrekken was duidelijk. We wisten dat de strijd om de stad elk moment kon losbarsten. Onze familie had de oorlog al eerder van dichtbij meegemaakt, dus we wilden het risico niet nemen. We wilden onze levens niet op het spel zetten.
Bijna omgekomen
De reis was lang. Alleen al om de regio Charkiv te verlaten, deden we er drie dagen over — normaal gesproken duurt dat nog geen vier uur. Overal auto’s, files, angst. Mijn stad liep leeg. Het voelde alsof Charkiv werd uitgewist. Gelukkig waren we net op tijd weg, voordat de echte ramp begon. Op een gegeven moment raakte een raket een tankstation vlakbij ons. We hadden kunnen omkomen.
Samenblijven
Later ben ik vooruit gereisd, los van mijn ouders, en belandde ik in Warschau bij een vriend. Daar overviel me een vreemd gevoel: apathie, verlies. Ik ben meteen vrijwilligerswerk gaan doen en vond snel een baan — ik wilde iets betekenen. Maar het was ook de diepste depressie van mijn leven.
Niet lang daarna reisde mijn moeder met een vriendin naar Nederland. Ze hadden geen specifieke bestemming — ze volgden de route naar veiligheid. Ik besloot haar achterna te gaan. Het was een verwarrende en onzekere tijd, maar samenblijven voelde als de enige juiste keuze.
Aurora en Marco
We kwamen terecht bij Aurora en Marco, twee bijzondere mensen uit Nederland. Misschien wel de warmste, vriendelijkste mensen die ik ooit heb ontmoet. Ze hielpen ons met alles: van het regelen van documenten tot het schrijven van mijn eerste Nederlandse cv. Ze lieten ons hun land zien, stelden ons voor aan de buren, deden er alles aan om ons thuis te laten voelen. Dankzij hen kon ik weer lachen. Hun vriendelijkheid zal ik nooit vergeten.
Schijndel
Nu woon ik in Schijndel. Ik studeer ik heb onlangs mijn contract getekend voor een nieuwe baan. Ik verdiep me in managementprocessen. Mijn kennis van het Engels hielp enorm bij mijn aanpassing, en het leren van de Nederlandse taal geeft me nog meer vertrouwen. Het is inmiddels mijn vijfde taal — ik hoop het snel onder de knie te krijgen.
De overgang naar Nederland was niet moeilijk voor mij. Europese culturen hebben veel gemeen. Mijn belangrijkste uitgangspunt is: respect hebben en openstaan voor mensen en de omgeving. Wat me het meest opvalt, is de vriendelijkheid hier. Mensen zijn oprecht en willen helpen. Ik hoop dat ik dit ooit terug kan geven, met dezelfde warmte.
Wat helpt mij om vol te houden?
Dat is een moeilijke vraag. Rust vind ik in creativiteit en studie — dat vult 90% van mijn tijd. Leren betekent voor mij: vooruitgang boeken. Mijn grootste motivatie? Alles op alles zetten zodat mijn toekomstige kinderen nooit hoeven mee te maken wat ik heb meegemaakt. Ik wil de wereld een beetje beter maken. Een glimlach op het gezicht van iemand — dat geeft me kracht.
Zal ik ooit terugkeren naar Oekraïne?
Ik zou graag “ja” willen zeggen, maar het is ingewikkeld. Mensen die zijn gevlucht, lijken hun beeld van thuis te hebben bevroren — terwijl het land is veranderd. Charkiv wordt nog dagelijks beschoten. Ik woonde op slechts 30 kilometer van de Russische grens. Terugkeren is nu te gevaarlijk. Voorlopig is mijn leven hier. Maar dat kan altijd veranderen.
Wat ik aan de inwoners van Schijndel wil zeggen?
Dank jullie wel. Voor de veiligheid, de vriendelijkheid, en voor het tweede leven dat ik hier mocht beginnen. Ik hoop dat ik iets kan terugdoen voor deze gemeenschap, zoals zij dat voor mij gedaan heeft. Ik wil jullie vriend zijn, deel uitmaken van een nieuw leven — een leven met meer glimlachen dan tranen.
 |
 |
| |
