Preventieweek Baarmoederhalskanker: het aangrijpende verhaal van Wendy
Schijndel – Vorige week las u het aangrijpende verhaal van Wendy Rutten. Deze week is het 'Preventieweek Baarmoederhalskanker'. In overleg met Wendy publiceren wij het artikel nogmaals, omdat Wendy heel graag wil dat iedereen zich realiseert hoe belangrijk het is dat jongens en meisjes zich laten vaccineren en vrouwen een uitstrijkje laten maken. Wendy strijdt al ruim acht jaar tegen baarmoederhalskanker. Op haar 32ste werd de ziekte bij haar geconstateerd. Ze had toen al zeven jaar last van tussentijds bloedverlies. Ze heeft verschillende uitstrijkjes laten maken, die elke keer niet helemaal goed waren, maar er werd niets mee gedaan.
Toen Wendy overstapte naar een ander ziekenhuis bleek het al snel foute boel. Wendy wil graag haar verhaal vertellen en alle jongens, meisjes en vrouwen op het hart drukken: "Laat je vaccineren en laat dat uitstrijkje maken! Ook als je nog niet de leeftijd hebt dat je automatisch een oproep krijgt: neem je onderbuikgevoel serieus! Het kan je heel veel ellende besparen!"
“Niks om je zorgen over te maken.”
“Ik ben vanaf mijn 25ste al aan het tobben met tussentijds bloedverlies. Eerst dachten de artsen dat mijn anticonceptiepil te licht was, doordat ik ouder werd. Maar het bloedverlies bleef aanhouden. Toen werd er gedacht aan een virus of infectie, dus even bloedprikken. Maar ook dat was gewoon goed. Dus uiteindelijk hebben ze een uitstrijkje gemaakt toen ik 27 was en deze bleek niet goed te zijn. “Pap 3a en het HPV-virus, maar niks om je zorgen over te maken”, zeiden ze toen. Er werd wat weefsel weggehaald en op kweek gezet en ik mocht na een half jaar weer terugkomen voor controle. De kweek bleek goedaardig gelukkig en ik kon dus na een half jaar terug.
Ander ziekenhuis
Uiteindelijk heb ik vanaf mijn 27ste tot 31ste elk half jaar een uitstrijkje gehad, wat telkens niet goed was. Ik ben op een gegeven moment overgestapt naar een ander ziekenhuis, want het voelde niet fijn. Mijn lichaam ruimde op één of andere manier toch iets niet goed op.
Paniek
Toen ik naar een ander ziekenhuis was overgestapt, bleek het foute boel. Ik werd op een donderdag om 17.00 uur gebeld dat ik me meteen de volgende dag moest melden, want de telefonische afspraak van de woensdag daarna kon niet wachten. Dus dat was paniek, want de arts mocht aan de telefoon nog niks vertellen. Ik heb me die avond afgevraagd wat het kon zijn, want ik voelde me toch gewoon goed? Ik was nooit ziek, was altijd overal bij. Nee, kanker, dat kon echt niet. Het zal wel een vleesboom o.i.d. zijn, want moest ik mezelf en mijn gezondheid op dat moment een cijfer geven, dan was dat toch zeker een 9.
Baarmoederhalskanker
Gek genoeg sliep ik die nacht goed. Dat was het teken dat er niks aan de hand zou zijn, toch?! Samen met mijn moeder en een (oud-)collega gingen we naar de uitslag van het uitstrijkje. Ik ging zitten en de arts viel meteen met de deur in huis: baarmoederhalskanker!
“Ik ga het wel redden”
Oké, huh, ik, why? Ik bleef op dat moment en alle momenten daarna heel rustig. Ik denk dat iedereen om mij heen op dat moment meer verdriet had dan ik. Alsof ik toen het gevoel had dat ik het wel ging redden. Wel moesten er een hoop onderzoeken plaatsvinden, om te kijken hoe groot de tumor was, want de snijranden bleken niet schoon te zijn. Ook werd ik meteen naar een academisch ziekenhuis gestuurd, waar ze gespecialiseerd zijn in baarmoederhalskanker.
Kinderwens
Uiteindelijk heb ik een baarmoeder-besparende (radicale trachelectomie) operatie gehad in 2018. Dit omdat ik een hele grote kinderwens had, maar ik was op dat moment nog alleen. De operatie was geslaagd en ik had gelukkig geen uitzaaiïngen. Ik kon na drie maanden herstellen mijn werk weer oppakken.
Een kind met de liefde van haar leven?
Drie jaar later ontmoette ik de man van mijn dromen. Hij komt uit Rotterdam en we zagen elkaar in het begin alleen in de weekenden, vanwege de afstand en onze banen. Maar na twee jaar was het zover: we wilden graag kinderen. Hij zou zijn huis gaan verkopen en hier komen wonen. Mijn (inmiddels) man was zeven jaar ouder dan ik en ik had een geschiedenis met baarmoederhalskanker, dus we wisten dat dit misschien wat langer kon gaan duren. Op dat moment was ik 36 jaar. Na een tijdje proberen zijn we toch naar een fertiliteitsarts gegaan om onze kinderwens hopelijk in vervulling te laten gaan. We liepen die dag (die dag vergeet ik nooit meer) heel erg blij het ziekenhuis uit, zodat we konden starten met een IUI traject. Zou 2023 dan het jaar worden waarin we zwanger raakten en ouders zouden worden?! We gingen dit vieren met mijn ouders middels een etentje.
Onzekerheid
Maar we stonden te wachten op onze tafel om 19.00 en mijn telefoon ging, de fertiliteitsarts. Ze zei: ik heb vanmiddag een echo gemaakt van je eierstokken en één eierstok ligt wel erg hoog, dus je mag morgen toch nog even terug komen naar de gynaecoloog. Het etentje had ineens een andere gevoel gekregen, van veel vreugde, naar heel veel verdriet. Maar eerst even afwachten tot morgen. Want ik was twee weken daarvoor nog op controle geweest en alles was goed, dus misschien was het toch iets anders.
Weer foute boel...
Maar helaas kreeg ik die dag erna meteen te horen dat voor 99% zeker was dat er opnieuw baarmoederhalskanker gevonden was. Natuurlijk moesten er eerst onderzoeken worden gedaan om het met 100% zekerheid te zeggen. Gezien mijn achtergrond en wat ze op dat moment voelde en zag op de inwendige echo kon ik er volgens de gynaecoloog wel vanuit gaan dat het baarmoederhalskanker was. Dit was de dag voor kerst en op 27 december 2022 kreeg ik een onderzoek en te horen dat ik weer baarmoederhalskanker had. De tumor was zo groot dat ook eitjes in laten vriezen voor onze kinderwens er ook niet meer in zat.
Ziekte, chemo, bestraling en een onvervulde kinderwens
Dus 2023 ging niet starten met een zwangerschap of ouderschap, maar met ziekte, chemo en bestraling en een onvervulde kinderwens. Meteen moest er gestart worden met chemoradiatie. Vijf dagen in de week bestraling, waarvan één dag ook een chemokuur erbij. Niemand snapte dat ik nog niks gevoeld had, omdat de tumor al zo groot was. Ik heb in totaal 25 bestralingen gehad, zes chemokuren en vier inwendige bestralingen (brachytherapie). Dit is ook het maximale wat ze in mijn situatie kunnen geven.
Steun en toeverlaat
Mijn man heeft me elke dag bijgestaan, daar ben ik hem ook nog steeds heel dankbaar voor. Hoe ziek ik ook was, hij was er voor me. Elke dag weer met mijn vader als taxichauffeur en man als steun en toeverlaat op naar het ziekenhuis.
Emmer
Ook mijn emmer was in die tijd mijn beste vriend en moest mee in de taxi. Ik moest met een volle blaas bestraald worden, om de omliggende organen zoveel mogelijk te beschermen en buiten het bestralingsgebied te houden. Ook dat was geen pretje en ooit gênant in de bestralingskamer, want dan was mijn blaas te vol en moest ik een beetje plassen of hij was te leeg en moest eerst meer gaan drinken.
Schade aan darmen
Na twee weken hebben mijn darmen schade van de bestraling opgelopen (dit kon niet voorkomen worden) en kon ik moeilijk ophouden. Nou, een uur in de taxi met een volle blaas en moeilijke darmen is geen pretje kan ik je vertellen. Ik heb groen en geel gezien destijds en de emmer mocht niet vergeten worden. De laatste 4 behandelingen waren de brachytherapie, de genadeklap voor de tumor en voor mij. Doodop was ik en heel erg blij dat het er eindelijk opzat. Rust, bijkomen van alles en mijn leven weer terug opbouwen: yes!!!!! Dacht ik…….
Vliegtuigje van dun glas wat niks meer kan hebben
Ik ben inmiddels bijna twee jaar verder en kan nog steeds niet werken, omdat ik dit zowel fysiek als mentaal nog niet aankan. Ik moet in alles keuzes maken, terwijl ik vroeger overal bij was en van alles deed. Festivals, uitgaan, meidenavonden, uit eten, toneelspelen. Daarvoor werkte ik hard en was niet kapot te krijgen. Ze riepen wel eens: “Wendy is gemaakt van vliegtuigmateriaal en niet kapot te krijgen!” Inmiddels is dat vliegtuigje van dun glas en kan het niks meer hebben.
Even geen polonaise meer aan mijn lijf
Ook staat er nog een grote operatie op de planning, omdat door gevolgen van de bestraling mijn urineleider dicht wordt gedrukt, waarvoor ik nu een katheter heb. Maar ik wil en durf even niet. Er is zoveel aan mijn lijf geplukt en gezeten, dat ik gewoon even rust wil. Even weer genieten van de leuke dingen in plaats van het ziekenhuis. En angst, angst dat het weer mis gaat of dat het weer anders loopt dan voorspeld. Dus we zien over een tijdje wel verder hoe het gaat en wat ik wil. Want het is tenslotte mijn lijf!
Rouw
Maar ik vier het leven, want ik ben er nog en ga nog niet dood. Maar ook rouw ik. Niet alleen om mijn kinderwens. Maar ook om het gemis van mijn werk als onderwijsassistent op speciaal onderwijs, alle uitjes waar ik ‘gewoon’ bij kon zijn. Eigenlijk rouw ik om mijn oude leven. Van die energieke fitte Wendy is weinig meer over. Ik heb echt nog dagelijks verdriet en huilbuien. Dit doe ik het liefst wanneer ik alleen ben, zodat ik er niemand mee ‘lastigval’. Want voor iedereen gaat het leven gewoon door en wil ook niet blijven hangen in het negatieve.
Genieten van de kleine dingen
Maar toch kan ik af en toe weer genieten, genieten van de kleine dingen zoals de zon, de vogeltjes die fluiten, de stilte, een boswandeling en lekker een middag met mijn man en de hondjes samen op de bank (al is dit nu noodgedwongen). En ik maak me minder druk om dingen. Waar ik vroeger stress kon hebben over mijn kledingkeuze, stap ik nu gerust met sloffen ergens binnen. Haren wassen is een opgave en ik loop nu gerust een dagje langer met vet haar. Ik besteed mijn kostbare energie liever aan leuke dingen en mensen. Zoals onze bruiloft op Paaspop, met de meest geweldige BABS die je maar kan wensen. Hier heb ik dan ook twee weken van bij moeten komen, en twee dagen van te voren letterlijk niks doen om energie op te sparen en het vol te kunnen houden, maar het was het meer dan waard! Ik hoop wel dat ik in de toekomst toch weer iets kan doen of iets voor anderen kan betekenen. Want dat zit gewoon in mij en daar word ik gelukkig van.
Dankbaar
Ik ben mijn man, ouders en vrienden heel erg dankbaar, want die zijn er allemaal stuk voor stuk zo erg voor mij geweest. Ook daar kan ik elke keer weer gelukkig van worden. We mogen ons echt rijk prijzen met zoveel lieve mensen om ons heen. Hoe onze toekomst er verder uit gaat zien is nog steeds onzeker, maar we hebben twee honden waar we heel blij mee zijn en fantastische mensen om ons heen.
Dag voor dag
En verder zien we het wel. Dag voor dag. We maken vaak grapjes over de negatieve kanten van kinderen hebben, om zo het verdriet te verzachten. Zoals uitslapen, oppas regelen, buiten schoolvakanties om op reis kunnen en de kosten die kinderen met zich mee brengen.
Vaccineren en uitstrijkje: het voorkomt zoveel ellende
In mijn tijd was er nog niet zoveel bekend over het HPV-virus, maar nu kunnen jongens en meiden zich laten vaccineren. En ik hoop echt dat iedereen dat doet, want ik wens niemand de weg die ik heb af moeten leggen en nog steeds afleg. Elke dag keuzes maken en op de blaren zitten. Echt, de pijn en angst die je misschien hebt voor de vaccinatie wegen niet op tegen alle pijn en ellende die je anders moet doorstaan de rest van je leven. Ik hoop echt dat je door het lezen van mijn verhaal toch de keuze maakt om je te laten vaccineren! En ook het uitstrijkje: laat het maken, wacht niet! Denk niet wanneer de brief op de mat valt: “Ooohh, ik bel wel een keer voor een afspraak.” Doe dit meteen, er kan je zoveel ellende bespaard blijven.
Liever op tijd één keer een vervelende eendenbek, dan de rest van je leven ellende in je nek!
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Foto officiële huwelijk: Christian van der Heijden
Foto verrassingsfeest: Crearix - Yvonne v.d. Zanden-Maurix
Foto's Paaspop-huwelijk: Marischka Klotz
Foto's hondjes en ziekenhuis: Wendy & echtgenoot
